بونسای نوعی باز تولید درختان طبیعی در فرم های مینیاتوری می باشد. بونسای در گلدان نگهداری می شود و گیاهی است که کاملا به مراقبت شما نیاز دارد. بونسای تزیینی از نظر ژنتیکی کوتاه نیست. بلکه با اعمال تکنیک های درست، هر نوع گیاهی می تواند به بونسای تبدیل شود. در واقع درختان بزرگ با انجام روش های پرورش به خصوص هرس، به بونسای تزیینی تبدیل می شوند. به طور کلی عمر بونسای ها نسبت به گیاهان معمولی بیشتر است.
امروزه خانه های حیاط دار تبدیل به آپارتمان شده اند و ما از وجود باغچه و درخت در حیاط منزلمان محروم هستیم، اما شما می توانید با خرید اینترنتی گیاه بونسای از گل فروشی آنلاین گل گیفت، درختی زیبا در اندازه ای کوچک را وارد آپارتمان خود و یا عزیزانتان کنید تا نمایی از درختان و باغچه های قدیمی را در آپارتمان تداعی کنید.
بونسای که آن را در فارسی به اشکال مختلف بونسای، بنسای دیده ایم در اصل ریشه کلمه ژاپنی دارد "بون" به معنای درخت و "سای" به معنای "گلدان کم عمق" می باشد و منظور درختی است که با هنر ژاپنی آن را درون یک گلدان کوچک قرار می دهند. این هنر برعکس اینکه فکر می کنند ژاپنی است در اصل چینی بوده و بعدها توسط ژاپنی ها به دنیا معرفی شد مردم ژاپن بسیار طبیعت دوست هستند بر عکس غربی ها دوست دارند کل طبیعت را در باغ کوچک خود داشته باشند و به همین منظور درختان مینیاتوری پرورش می دهند.
بونسای ها انواع مختلفی دارند و در گلدان های متفاوتی نگهداری می شوند. از گلدان های موجود بونسای می توان به بونسای جونی پیروس، کراسولا، پاچیرا یا گیاه پول، آدنیوم، جنسینگ، آکواریومی و فیکوس اشاره کرد. بونسای ها عمر طولانی دارند و می توانند سال ها به زیبایی محیط شما بیفزایند. برای خرید بونسای جنسینگ روی لینک کلیک نمایید.
بونسای مجموعه ای از باغبانی و هنر است که به واسطه آن گیاه با یک تغییر شکل تحمیل شده به یک مجسمه زنده تبدیل می شود. بونسای یک آرایش غیرطبیعی نیست بلکه در قالب یک تغییر شکل ساده، طبیعت اصلی را در ذهن آدمی تداعی می کند. بونسای در گلدان هایی کم عمق با خاک کم و در شرایط محدود کننده از نظر رشد قرار می گیرد و با آرایش زیبا وتربیت صحیح به درختی مسن ولی کوچک تبدیل می شود. برای تحقق این هدف تمام قسمت های گیاه اعم از ریشه ها، تنه، شاخه ها، میوه ها و گل ها حائز اهمیت هستند.
ریشه های گیاه بونسای شده، در عین استحکام، سلامت و گستردگی، باید ظاهری کهن به درخت ببخشند. در روش های متقارن، نامتقارن و اریب، ریشه ها در تمام جهات گسترده شده اند. اما در روش های بادزده، صخره، رویشی و .... ریشه ها غالبا در جهت خلاف انحنای تنه گسترده شده اند. تا بدین ترتیب به گیاه ظاهری متقارن ببخشند. تعدادی از ریشه ها روی خاک قرار داده می شوند تا قدمت درخت را از نظر ظاهری افزایش دهند و تصور فرسایش خاک را در سال های گذشته در ذهن القا کنند.
گرچه همه قسمت های گیاه بونسای شده مهم است، اما تنه گیاه اولین قسمتی است که توجه ناظر را به خود جلب می کند. تنه بونسای باید پوستی ضخیم، یک پارچه و تو در تو داشته باشد. تنه باید به گونه ای باشد که هرچه به راس نزدیک می شود ضخامت آن کمتر شود. روی یک تنه خوب نباید آثار زخم ناشی از سیم پیچی دیده شود.
گیاهان در طبیعت ممکن است شاخه های در هم پیچیده داشته باشند ولی در بونسای با سیم پیچی، شاخه ها را به گونه ای تربیت می کنند که گیاه زیبا جلوه کند. معمولا شاخه ها از نظر قطر و طول تفاوت دارند. شاخه های پایین تر ضخیم تر و بلند تر هستند و به خوبی در همه جهات گسترده می شوند. شکل هر شاخه به تنهایی نیز مد نظر است. در هنر بونسای بسیاری از شاخه های گیاه مطلوب به نظر نمی رسد، از این رو این شاخه ها را قطع می کنند.
در یک بونسای خوب، برگ ها سبز، متراکم و کوچک است. گیاهانی که برگ های بزرگ دارند یا تعداد برگ آن ها کم است، برای بونسای مناسب نیستند. گیاهانی که برگ های کمی دارند، درختی خزان کرده را تداعی می کنند. برگ های بزرگ نیز نسبت به اندازه کلی درخت بونسای شده، نامتناسب به نظر می رسند، برای آن که اندازه برگ ها کوچک شود، از روش بی برگی یا هرس برگ استفاده می کنند. این روش در کاهش اندازه برگ موثر است ولی در تغییر اندازه گل ها و میوه ها زیاد مورد توجه نیست.
تنه به تدریج باریک می شود، تا در انتها به راس منتهی شود. هرگاه به ارتفاع کمتری نیاز باشد، می توان راس آن را قطع کرد و شاخه پایین تر از راس را که در راستای تنه است یا زاویه کمی با راستای تنه دارد، به عنوان راس انتخاب و با پیچیدن سیم آن را تربیت کرد. در هر حال درخت بونسای شده باید دارای راس باشد.
بونسای را نباید به صورت یک گیاه طبیعی در گلدان رها کرد. بلکه باید آن را طبق طرح مورد نظر کاشت و تربیت کرد. بونسای باید در نظر یک ناظر به خوبی جلوه گری کرده و قسمت جلو و پشت آن با هم فرق کند. کاملترین قسمت، قسمت جلو است. برآمدگی تنه نباید در جلو قرار گیرد. انتهای تنه باید قابل رویت بوده و تنه در یک طرف انحنا داشته باشد. نوک ساقه یا راس در قسمت جلو باید به طرف ناظر باشد.
در قسمت جلو نباید شاخه ها درهم پیچیده باشند. همچنین نباید به طرف جلو رشد کنند و باید تمام شاخه ها به وضوح قابل دید باشند. قسمت پشت، عمق مشخص و دیدگاه سه بعدی به گیاه می دهد، لذا یک یا دو شاخه در این قسمت تعبیه می گردد.